Job 14 ~ Job 14

picture

1 K o te tangata i whanau i te wahine, he torutoru ona ra; ki tonu ano i te raruraru.

El hombre, nacido de mujer, corto de días y lleno de turbaciones,

2 A no he puawai ia e puta mai ana, e kotia iho ana: rere ana ia, ano he atarangi, kahore hoki he tumautanga.

como una flor brota y se marchita, y como una sombra huye y no permanece.

3 E titiro mai ano ranei ou kanohi ki te penei? E mea ranei koe i ahau kia whakawa taua ki a taua?

Sobre él ciertamente abres tus ojos, y lo traes a juicio contigo.

4 K o wai hei homai i te mea ma i roto i te mea poke? Hore rawa.

¿Quién hará algo limpio de lo inmundo ? ¡Nadie!

5 K ua rite na hoki nga ra mona: kei a koe te maha o ona marama; takoto rawa i a koe te tikanga mona, a e kore ia e whiti ki tua.

Ya que sus días están determinados, el número de sus meses te es conocido, y has fijado sus límites para que no pueda pasar los.

6 T ahuri ke atu te titiro i a ia, kia ai ona pariratanga, kia ata tutuki ai tona ra, kia rite ai ki o te kaimahi.

Aparta de él tu mirada para que descanse, hasta que cumpla su día como jornalero.

7 K a ai hoki he whakaaronga ki te rakau i tapahia, tera ano e pariri, e kore ano hoki e mutu te wana o tona pihi.

Porque hay esperanza para un árbol cuando es cortado, que volverá a retoñar, y sus renuevos no le faltarán.

8 A hakoa kua tawhitotia tona pakiaka a ki te whenua, a kua mate tona tinana i roto i te oneone;

Aunque envejezcan sus raíces en la tierra, y muera su tronco en el polvo,

9 H eoi ma te haunga o te wai ka pihi, ka kokiri ona peka ano ko ta te mea tupu.

al olor del agua reverdecerá y como una planta joven echará renuevos.

10 K o te tangata ia, mate iho, marere noa iho; ae, ka hamo te tangata, a kei hea ia?

Pero el hombre muere y yace inerte. El hombre expira, ¿y dónde está?

11 P era i nga wai e he mai nei i te moana, i te awa e mimiti ana, ka maroke;

Como las aguas se evaporan del mar, como un río se agota y se seca,

12 E pera ana ano te tangata, e takoto ana a kahore he whakatikanga ake: kahore he marangatanga ake mo ratou, a kia kore ra ano nga rangi; e kore ano ratou e ara i to ratou moe.

así el hombre yace y no se levanta; hasta que los cielos ya no existan no se despertará ni se levantará de su sueño.

13 A ue, kia huna noatia oti ahau e koe ki te po, kia waihotia noatia iho ahau e koe kia ngaro ana, kia hoki ra ano tou riri; kia rohea noatia mai e koe tetahi wa moku, a ka mahara mai ai ano ki ahau!

¡Oh, si me escondieras en el Seol, si me ocultaras hasta que tu ira se pasara, si me pusieras un plazo y de mí te acordaras!

14 K i te mate te tangata, e ora ano ranei ia? Ka tatari ahau i nga ra katoa o toku ngananga, kia tae mai ra ano he whakaputanga moku.

Si el hombre muere, ¿volverá a vivir? Todos los días de mi batallar esperaré hasta que llegue mi relevo.

15 M au e karanga, kia whakao atu ai ahau; kahore hoki e kore ka matenui koe ki te mahi a ou ringa.

Tú llamarás, y yo te responderé; anhelarás la obra de tus manos.

16 I naianei hoki e taua ana e koe oku hikoinga; he teka ianei e matatau tonu mai ana koe ki toku hara?

Porque ahora cuentas mis pasos, no observas mi pecado.

17 H iri rawa toku he ki roto ki te putea, tuitui rawa e koe toku kino.

Sellada está en un saco mi transgresión, y tienes cubierta mi iniquidad.

18 H e pono ko te maunga e horo ana e memeha noa ake ana, e nekehia ana te toka i tona wahi;

Pero el monte que cae se desmorona, y se cambia la roca de su lugar;

19 E ngau ana te wai i nga kohatu; ma tona puhaketanga e horoi atu te puehu o te whenua; a whakangaromia iho e koe te tumanako a te tangata.

el agua desgasta las piedras, sus torrentes se llevan el polvo de la tierra; así destruyes tú la esperanza del hombre.

20 T aea ana ia e koe ake tonu atu, a pahure ana ia; puta ke ana i a koe tona mata, a tonoa atu ana ia kia haere.

Prevaleces para siempre contra él, y se va; cambias su apariencia, y lo despides.

21 K o te whakahonoretanga o ana tama, kahore e mohiotia e ia; ka hoki iho ratou hei ware, heoi kahore tetahi aha o ratou e maharatia e ia.

Alcanzan honra sus hijos, pero él no lo sabe; o son humillados, pero él no lo percibe.

22 E mamae ano ia te kikokiko o tona tinana, a ka tangi tona wairua i roto i a ia.

Mas su cuerpo le da dolores, y se lamenta sólo por sí mismo.